L’èlber d’ Nadèl
L’èlber, st’à¢n, a i-ò pruvèe a fèrel mè
(a spà©r daboun ch’a ‘n gh’sìa gnint da dir),
a i-ò cumprèe un po’ d’qual ch’a s’trà³va in gir
e a l’ho fat come una volta… propria acsè!
In dl’angulèin pià³ scur ed la cusèina
cun mandurlèin, figh sècch e quelch linzà³la
guciarà³o, mandarèin… roba da fola
a un bròch, a g’ho impà® la zimalèina.
C’sa và´t ch’a t’ dà©ga a i era sudisfat
(a vàªl la pèina, per tant, turnèr putèin)
turnèr indrà©e col tèimp, à¼n al s’ sèint bèin
in ‘ste mà nd contestee da di mez mat.
A guèrd l’èlber…. a-amir cla bèla và©sta !
E po’ a cià¢m me muià©ra e me anvudèin ;
Lò a và der la me “opra” al fa al mesclèin
e Lઠla’m dà®s ch’a sun un mèz artà©sta.
A cambi i ucà©e vèc; am mètt chi nà³v
a vrà©vv zugatlèr coi sentimèint:
mo a vèd un èlber fint coi fil d’argeint
e an sò brisa dirà©t cus’a prov.
El lùs a intermittèinza, i balunzèin
e tant ed chi lustrein da dàªr la bà¢la
che am vin da pensèr che in una stà¢la
l’è nee cal Crà©st putèin, fra i putèin!
A guerd la me ‘vecia’ e al ‘me cinèin’
el dà´ là»s dl’albarèin d’la mee famìa
el là»s d’un “pover crà©st” pin d’ fantasìa
ch’al sgà³ba per l’amà³r e per al bèin.
E a sun mè ch’an gh’ò piò gnint da dir
a guèrd fà³ra tà³tt cl’iluminazioun
a sèint i “canti bit” ed zà©rt caploun
che propria al dè d’ Nadèl im fan schermir !
