In dal 1937 a ghèra un’usanza sana
ed fèr ai ragà z i regal d’la Befana.
I-e-rèn teimp ed poca abundanza
chi i s’adateven a la circostanza.
Mandarèin, portogà l, fich sà ch e mandurlèin,
nòsi, linzòli, carameli e cecolatèin,
na bocia, o na ftura,
dal carbòun o dla sgadura.
Al Direttor, col Sorvegliant cà gh’era ed servèzi,
i al fèven lòr ste artifèzì:
a mezanòt, o lè per lè,
i fèven l’intreda in punta ed pè,
pianèin, cun ghèrb e bouna manera,
i sacà tt, i ligheven in fonda a l’altèra.
Chi ancà ra i òcc ann’aviva srè
al pinseva se al sacà tt al vliva cambiè;
a qui che dl’a grosa i durmiven da bòun,
i-e-rèn quilè, chi fèven al bidòun:
se al sacà tt dal sò l’era miòr
in d’un bater d’òcc, i baratèven al lavòr.
Al risvèli, matutèin, a l’ora setima dal matèin,
na gatera, mai cumpagna,
per guarder tòtt cl’à cucagna;
ed qui egghiven gnint i sin fèven chès
perchà© i durmiven tranquel e in pès,
l’or surnacià nd i vulteven galòun,
agh’srà di fureb finchè a ghè di caiòn.
La Befana in coleg l’era fata acsà©:
chi durmiva a la nòt al sbadaceva al dè.
