A sà nd, a sà nd, la neva bianca
pian, pianèin, la sembra stanca.
Svulazà d qua e là ,
eter’chè frà d le lan’fà !
Sovra i cà p e so i camèin
i svulazèn i’uslèin;
cun un mèst cinquettio,
volgen al sguerd vers Dio;
ma al calare della sera
sognan sempre primavera.